„Znów się spotykamy.”- prolog

„Znów się spotykamy.”- prolog

„Sarah! Proszę! Proszę ciebie, wracaj!” Krzyknęła blond włosa Amber Millington. „Sarah!” Dziewczynka biegła najszybciej jak potrafiła. Nie mogła złapać oddechu przez to duszne lipcowe powietrze, jednak nie poddawała się i biegła. Długie, kręcone, ciemno kasztanowe włosy zakrywały jej twarz.  Biegła, aby znaleźć się jak najdalej od tego miejsca. Miejsca, do którego przyjeżdżała w każde wakacje. Domu Anubisa. Z opowiadań słyszała, że niegdyś przed laty, mieścił się tu internat, w którym mieszkali uczniowie szkoły,  która już nie prosperuje. Dowiedziała się również, że to tutaj uczyła się jej rodzina,  która odkąd Bóg wie kiedy, sprawowała nad nią opiekę. Zabrzmiało to górnolotnie, tak jakby nie lubiła tego. Po części jest to prawdą, ale kochała swoją rodzinę, choć zawsze zastanawiała się dlaczego nie może mieć normalnego życia.

Jej mama Nina Martin była Amerykanką, pracowała w Londynie i przez swoje częste loty pomiędzy krajami, Sarah mieszkała z Amber i Alfiem w Liverpoolu, poznając przy tym inną część swojej nie biologicznej rodziny.. Dziewczynka często słyszała o tym jak bardzo podobna jest do swej mamy. Jednak coś ją od niej różniło- jej orzechowe oczy i ciemnokasztanowe włosy. Te dwa detale upodobniały ją do swojego ojca, którego nigdy nie widziała. Do Fabiana Ruttera. I miała tylko jedno marzenie.. chciała go poznać. Za każdym razem, każdego roku w swoje urodziny, starała się myśleć tylko o tej rzeczy.

Sarah uważała, że to jest powód, dla którego Nina coraz rzadziej ją widuje, że to przez jej wygląd i charakter, który przypominał jej o Fabianie. Myślała, że jej mama najzwyczajniej w świecie nienawidzi jej ojca, przez co nie pała do niej zażyłością. To nie było prawdą. Nina kochała ją bardziej niż cokolwiek innego na tym świecie. Nie widywała jej tak często jak kiedyś przez coraz częstsze podróże, a jej wygląd.. to sprawiało, że nie potrafiła jej nie kochać. Jeśli nie  jest to logiczne.. Nina dalej kochała Fabiana. Było to kompletnie błędne koło, paradoks. Po tym wszystkim dalej go kochała, jednak skrywała to w sobie i nikt o tym nie wiedział. Od chwili, w której się rozstali, odgrywała osobę, która nienawidzi Ruttera.

Sarah wiedziała z opowiadań swojej cioci, która w prawdzie nie była jej biologiczną krewną, a najlepszą przyjaciółką mamy, prawie wszystko o swoich rodzicach. Gdyby nie Amber, Sarah nigdy nie dowiedziałaby się niczego o jej ojcu. Nie znałaby nawet jego imienia. Ostatniego lata, kiedy byli w Domu Anubisa, podsłuchała rozmowę Joy i Amber, o tym, że jej tato zostawił jej mamę, kiedy skończyli college. Lecz nigdy nie dowiedziała się, dlaczego to zrobił. Jednak wiedziała, że nie zrobił tego w całości celowo, wiedziała, że był on dobrym człowiekiem. Jej wujek ciągle powtarzał jak bardzo cyniczny jest Fabian, ale jeśli ma ona jego charakter.. to nie mogło być prawdą. Poza tym rozmawiamy o Jeromie. Tak, Jeromie Clarku. Czy on kiedykolwiek mówił coś co było kompletną prawdą?

Wreszcie, po długim biegu, złapała oddech, kiedy to dotarła do stacji kolejowej. To była już któraś ucieczka w jej życiu, tym razem zadecydowała,  że uda się do Londynu. Ale nie do swojej mamy, wiedząc, że ta będzie kazała jej wrócić.  

Czekając na pociąg, wyjęła słuchawki iPhone’a i odpłynęła do swojego wyimaginowanego świata. Uwielbiała to robić, zapominała o problemach, czuła się tak.. normalnie.

Nagle poczuła dotyk czyjejś ręki na swoim ramieniu. Odwracając się, wyjęła słuchawki, aby móc dowiedzieć się o co chodzi. 

Za swoimi plecami ujrzała mężczyznę około trzydziestu lat. Miał on ciemne kasztanowe włosy, które były w lekkim nieładzie, orzechowy oczy i bardzo ciepły uśmiech, który sprawiał, że Sarah również chciała się uśmiechnąć. Ale coś w nim.. w nim było coś podobnego. Wydawało jej się, że gdzieś go już widziała.

„Przepraszam, że przeszkadzam, ale to chyba twoje.” Powiedział, dalej uśmiechając się i wyciągając w jej stronę dłoń, na której znajdował się bilet. Jej bilet. Świetnie, jeszcze tego by brakowało. Z pewnością upuściła go i zajęta swoimi myślami, wcale tego nie zauważyła.

„Dziękuję.” Rzekła tylko i odwzajemniła uśmiech, kiedy wzięła od niego biały papierek.

„Nie masz za co.” Rzucił jej ostatnie spojrzenie, zanim odszedł w inną stronę, a ona znów założyła słuchawki.

Dlaczego.. dlaczego wydawał jej się w jakiś sposób strasznie podobny? Jej myśli przerwał nadjazd pociągu, który kierował się w stronę Londynu. Nie zważając na tłok, szybko wsiadła, aby móc bez problemu zająć swoje miejsce.

Znów odpłynęła do swojego świata. Nie myślała, o tym, że jest w drodze do Londynu, wielkiej metropolii. Nie bała się.. znała to miasto jak własną kieszeń. Często przyjeżdżała tu z ciocią do swojej mamy, gdy ta nie mogła zjawić się  w Liverpoolu. W przeciągu tych kilku lat doskonale obeznała się w terenie.

Nagle poczuła lekki powiew powietrza na swojej twarzy.. znak, że ktoś usiadł obok niej i po to, aby uspokoić swoją ciekawość odwróciła głowę od okna ku siedzeniu obok niej.

„Widzę, że znów się spotykamy.” Zaśmiał się lekko mężczyzna, którego poznała na stacji.

„Na to wygląda.” I bez zbędnych ceregieli odwzajemniła uśmiech. „Pan też jedzie do Londynu?”

„Tak. Zatrzymałem się tutaj tylko na parę dni. Miałem do załatwienia kilka spraw.” Powiedział szukając czegoś w swojej torbie, lecz później spojrzał na Sarę. „A ty? Nie jesteś trochę za młoda na podróżowanie tak długą drogę sama?”

„Ja jestem tutaj na wakacjach z moją ciocią.. ale.. to strasznie zawiła historia, jednak teraz jadę do Londynu i nie mam zamiaru tutaj wracać. I nie. Mam 8 lat. To wystarczający wiek, aby podróżować samemu.” Odpowiedziała, ukazując nutkę dumy w jej głosie.

„Dlaczego nie masz zamiaru tutaj wracać?” Spytał z lekką ciekawością ciemnowłosy. „To bardzo.. niezwykłe miejsce. I naprawdę, wiem o czym mówię. Kiedyś tutaj mieszkałem.”

„Wolałabym o tym nie rozmawiać, to tylko.. nieważne.” Odrzekła na pytanie Sarah, która popatrzyła w okno.

„Przepraszam, że zapytałem.” Powiedział z lekkim smutkiem, ale chcąc załagodzić sytuację postanowił zmienić temat. „Nie wiem dlaczego.. ale strasznie przypominasz mi kogoś, kogo kiedyś znałem.”

„Naprawdę?” Spytała z uśmiechem dziewczynka. „Wszyscy mówią, że jestem podobna po mojej mamy Niny.. Myślę, że coś  w tym jest.” Dodała, dalej się uśmiechając.

„Niny.. masz na myśli Ninę Martin?” Zapytał szybko, a jego oczy lekko się rozszerzyły, jak gdyby był zdziwiony.

„Tak.” Uśmiechnęła się. „Znałeś ją?”

„Powiedzmy, że jest moją starą… znajomą.” Powiedział z trochę zachrypniętym głosem. „Jednak nie widziałem jej przez jakiś.. czas.”

„Ja też.. Wiem, każdy zadaje sobie w głowie to pytanie- jakim cudem? Lecz ona ciągle pracuje w Londynie i nie ma dla mnie czasu. Dlatego wychowałam się z ciocią Amber i wujkiem Alfiem w Liverpoolu.” Rzekła ze smutnym tonem. „Ale przepraszam, nigdy się nie przedstawiłam. Sarah Noelle Martin.” Powiedziała, wyciągając rękę. On momentalnie ją chwycił i uścisnął.

„Miło mi ciebie poznać Saroh. Jestem Fabian Rutter.”

Dzisiaj postanowiłam wstawić prolog następnej historii, której pierwsza część pojawi się z epilogiem "Zmiany czekającej za moimi drzwiami". Mam nadzieję, że nie wkradło się za dużo błędów, a program już mnie dobija, ponieważ zamienia końcówki i kompletnie zmienia formy. Więc przepraszam.
hipstaa.