„Zmiana czekająca za moimi drzwiami.”- To nic nie zmienia [13]

„Zmiana czekająca za moimi drzwiami.”- To nic nie zmienia [13]

Nina błądziła po swoim rodzinnym domu, który znajdował się 4 godziny jazdy od Londynu. Czwórka z nich (tak, wliczając Fabiana) ma zostać tu na noc lub dwie. Nawet jeśli to nie było tak strasznie daleko, śnieg blokował im dostęp do reszty świata. Dziewczyna czując lekkie zmęczenie usiadła na kanapie, trzęsąc się.

„Jest zimno.” Wymamrotała cicho i sekundę później poczuła jak ktoś okrywa ją kocem.

„Dziękuję.” Powiedziała, patrząc na Fabiana.

„Nie masz za co.” Uśmiechnął się, siadając obok niej.

Było po północy, Nina nie wiedziała co robi. Przyjęcie miało odbyć się następnego dnia i po prostu się jej nudziło, nie miała żadnego zajęcia. Lekko przechyliła się na klatkę piersiową bruneta, dalej siedzącego obok niej. Miejsce komfortu, za którym tęskniła. Słuchała bicia jego serca i czuła jak jego tors obniża się z każdym wydechem. Jego ręce wolno powędrowały do jej ramion, a Nina poczuła jak jej powieki robią się coraz cięższe.

„Zmęczona?” Usłyszała głos Fabiana.

„Mmhmm.” Wyszemrała lekko.

„Chodź.” Odpowiedział tylko, kiedy wziął ją w swoje silne ręce i zaniósł do jej sypialni.

„Fabian, poczekaj.” Wymamrotała Nina i złapała go za ramię, kiedy zielonooki miał już wychodzić z jej pokoju, kierując się w stronę kanapy, na której spał. „Przykro mi z powodu twojej babci.”

„W porządku.” Wyszeptał. „Ona była-była.. szczęśliwa. I nie ma innej lepsze drogi, żeby odejść w taki sposób, racja?”

Amerykanka przytaknęła lekko. Jeśli miałaby umrzeć, na pewno chciałaby być szczęśliwa.

***

„Chcesz zatańczyć?” Spytał się Fabian, kiedy piosenka zmieniła się na raczej wolniejszą. Przyjęcie trwało w najlepsze, każdy zdążył się już zaprzyjaźnić, pod choinką znajdowała się wielka góra prezentów dla dzieci. Nina była jedyną siedzącą z boku, która przyglądała się wszystkiemu. To znaczy dopóki,  nie podszedł do niej brunet.

„Ale to nie zmienia niczego.” Odpowiedziała, kiedy ujęła jego dłoń, a on poprowadził ją do parkietu. „Dalej masz kłopoty.”

„Wiem, ale nie uważasz, że jeden taniec byłby miły?” Uśmiechnął się, kładąc ręce wokół jej talii.

„Masz rację, Fabian. Byłby.” W tym momencie położyła swoje dłonie wokół jego szyi i lekko odwzajemniła uśmiech.

„Tęsknię za tobą, Nins.” Powiedział jej. „Zrobiliśmy wszystko źle.. zerwanie..”

„Fabian, stój.”

„Nie Nino, posłuchaj mnie. Proszę.” Błagał ją. „Wiem, że na to nie zasługuję. Wiem, że na pewno nie zasługuję na ciebie. Albo twoje przebaczenie. Ale proszę.. wysłuchaj mnie. Tym razem.”

Przytaknęła lekko swoją głową, patrząc w jego ciemne, zielone oczy, przepełnione szczerością i troską.

„Kocham cię.” Zaczął z uśmiechem. „I chciałabym, żebym nigdy nie zgodził się na tą głupią przysługę. Ale w momencie, w którym ciebie zobaczyłem.. to stało się czymś więcej. Nigdy, przenigdy nie chciałem ciebie skrzywdzić. Stałaś się moim światem.. i bałem się powiedzieć ci o tym.. myślałem, że ciebie stracę..”

„Nie powinieneś był. Pewnie byłabym zła.” Wyjaśniła mu. „Ale na pewno nie straciłbyś mnie.”

„Ja-ja..” Zająkał się. „byłem głupi.”

Fabian był kompletnie oniemiały. Jeśli tylko powiedziałby jej kiedy miał szansę. A tak tylko wprowadził siebie w o wiele gorszą sytuację.

Jedna piosenka zmieniła się w wiele piosenek. Od trochę szybszych, po kompletnie inne brzmienie. Była to dla nich zabawa, odbiegnięcie od problemów. Śmiali się, wypili parę drinków. Ale nie wystarczająco, aby się upić.

„Awww.” Zahuczało wokoło nich dwoje o północy.

Nina i Fabian popatrzyli w górę. Wisiała tam w swojej czerwonej i zielonej wspaniałości jemioła.

„Nie musisz, jeśli nie chcesz.” Powiedział jej brunet, nie chcąc, aby czuła się z tym niekomfortowo.

„Ale to tradycja.” Odpowiedziała na jego wypowiedź, zanim stanęła na swoich palcach i pocałowała go.

Było to coś pasjonującego, ale słodkiego zarazem. Cieszyli się ze swojego towarzystwa i o 2:30 zostali tylko oni. Wszyscy inny opuścili dom lub poszli do łóżka. Zostawili ich samych, tańczących do muzyki, którą mogli słyszeć w swojej głowie.

„Nina?” Zapytał delikatnie Fabian. „Chcesz iść spać?”

„Tak.. jestem już nieźle zmęczona.” Odpowiedziała na jego propozycję. „Ale nie musisz spać na tej kanapie. Możesz zostać w moim pokoju. Jasne, że nie będziemy nic robić.. ale to jedyna rzecz, którą mogę zrobić, aby ci podziękować. Poza tym, jesteśmy przyjaciółmi, racja?”

I koniec. Myślałam, żeby pozmieniać, ale uznałam, że nie będzie pasować z końcem więc.. zostało tak jak na początku planowałam.

Well, jeszcze tylko 2 części i naprawdę nie mam pojęcia kiedy zostanie wstawiona ostatnio, bo jak nie rosyjski to angielski. Nie mam z nim problemów, ale wyszło, że prowadzę cały konkurs pod koniec marca, więc do tego czasu moje aktualizacje na blogu będą pojawiać się 1 do 2 razy na tydzień. Mogę wam obiecać, że to zmieni się z nadejściem kwietnia. 

hipstaa.